نقد عمیق‌گرایی در غزل اعتدال ( مبتنی بر آثار سیدرضا محمدی)

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشجوی زبانشناسی دانشگاه پیام نور استان کرمانشاه مرکز اسلام آباد غرب

چکیده

چکیده: در مواجه با نوآوری‌هایی که در غزل پسا‌سیمینی صورت گرفت. برخی شاعران نیز درصدد برآمدند تا بین کفۀ ترازوی نوآوری و سنت‌گرایی اعتدال را رعایت کنند. درواقع هم از پتانسیل‌ها و زبان و ساختار غزل کلاسیک بهره می‌بردند و هم از نوآوری‌های فرمی و زبانی غزل مدرن استفاده می‌کردند. از جمله این غزل‌سرایان می‌توان سیدرضا محمدی را نام برد که از لحاظ زبان و خنیای آن زبانی فاخر را برگزیده که همچون زبان خراسانی دارای جملات سالم کوتاه است اما بسامد لغات در غزل محمدی امروزین است. از لحاظ فرم نیز غزل محمدی در دهۀ هفتاد همچون هم عصرانش دارای نوآوری فرمی است اما پس از دهۀ هفتاد غزلش به سمت نئوکلاسیک گرایش پیدا کرد. هدف این نوشتار علاوه بر بررسی اشعار سیدرضا محمدی، پرداختن به این موضوع است که آیا محمدی را می‌توان جزء غزل‌سرایان نوآور یا جریان‌ساز معرفی کرد یا خیر؟ و آیا محمدی توانسته است در غزلش به هم‌افزایی سنت و مدرنیته دست یابد؟ نتیجه آن‌که در غزلیات محمدی کفۀ ترازوی مدرنیته از لحاظ نوآوری در فرم سنگین‌تر است اما بسامد این نوآوری‌ها آن‌چنان زیاد نیست که بتوان او را شاعری جریان‌ساز نامید بلکه می‌توان گفت ایشان به سبک شخصی خویش در نوشتار دست یافته است. محمدی با ایجاد اعتدال بین زبان فاخر و نوآوری‌های زبانی، توانسته است جنس سومی از زبان فاخر خراسانی و زبان شیء‌محور را به وجود آورد و دلیل به جنس سوم رسیدن قلم سیدرضا محمدی در یک دست‌بودگی و هم‌افزایی این دو شیوۀ زبانی در نگارش است.

کلیدواژه‌ها