کارشناسی ارشد، گروه زبان وادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه آزاد واحد اراک
چکیده
پیری و جوانی از جمله مفاهیم دارای اهمیت در فرهنگ و ادبیات هر قومی بوده و مطالب فراوانی در مورد آنها نگاشته شده است. در شاهنامه نیز شخصیت‌پردازی در ارتباط با جوانان و پیران و ویژگی‌های شخصیتی آنها به خوبی قابل مشاهده است. تحقیق حاضر که با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب‌خانه‌ای انجام گرفته به دیدگاه فردوسی نسبت به شخصیت‌های مثبت و منفی، اعم از پیر و جوان در شاهنامه و تغییر و یا عدم تغییر این دیدگاه و ایستایی یا پویایی شخصیت‌های مثبت و منفی در شاهنامه پرداخته است. بر اساس نتایج تحقیق دیدگاه فردوسی نسبت به شخصیت‌های داستان اعم از پیر و جوان ثابت نیست و در طول داستان تغییر می‌کند. شخصیت‌هایی که به دلیل ابعاد مثبت و منفی، باورپذیرتر و جذاب‌ترند. به‌طورکلی می‌توان گفت که فردوسی ویژگی‌هایی هم‌چون میهن دوستی، دلاوری و بزرگی را بیشتر به جوانان نسبت می‌دهد و از سوی دیگر ویژگی‌هایی هم‌چون دانایی و خردمندی را بیشتر به پیران نسبت داده است.
)