طبقه‌بندی و تحلیل ژانرهای شعر فارسی از بحث‌های مهم ادبی است. در دهة هفتاد ایران حضور هم‌زمان سه شاخة مستقل آمریکاگرایان، اروپاگرایان و آوانگاردیست‌های بازگشتی را با خاستگاه متفاوت شاهدیم که هر کدام از اینها نقش مهمی در هدایت فکری و ذوقی شعرا و نویسندگان دهة هفتاد و ادوار بعد از آن داشته و دارند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب‌خانه‌‌ای، این سه گرایش شعری را به تفکیک ژانرهای منشعب بررسی کرده است. آمریکاگرایان، با رضا براهنی و جریان پسامدرن در ایران اعلام حضور کردند. «شعر زبان» براهنی، «پسانیمایی» علی باباچاهی و شاگردان کارگاه براهن، همچنین شعر «متفاوط» محمد آزرم در دهة هشتاد در این گروه‌اند. اروپاگرایان با دو شاخة غزل و شعر آزاد در این دوره فعال بودند. در شاخة غزل با سیمین بهبهانی بنیان‌گذار «غزل نو»، «غزل داستان» و «غزل روایی» و هم چنین جریان شاگردان او در «غزل فرم» با محمدسعید میرزایی، آرش آذرپیک، هومن عزیزی، امیر مرزبان و...، در شعر آزاد، جریان «شعر حرکت» ابوالفضل پاشا از پیروان مکتب باروک در این گروه است. آوانگاردیست‌های بازگشتی، با آغاز عریانیسم و اعلام هزارة عریانیسم در تاریخ اندیشه، به‌همراه بنیان‌گذار آن، آرش آذرپیک به عرصه آمدند. حاصل نگرش آرش آذرپیک، ژانرهای متنوعی اعم از «واژانه»، «غزل مینی‌مال»، «فراشعر»، «فرافرم»، «نوقلندرانه» و بیش از سی ژانر دیگر تا لحظة اکنون می‌باشد. از پیروان نحلة ادبی فلسفی آرش آذرپیک می‌توان به طاهره احمدی، آسو اوستا، هنگامه اهورا، ستی‌سارا سوشیان، رابعه شمس، زرتشت محمدی، نیلوفر مسیح، آریو همتی، شهریار میرزاپور و... اشاره کرد.
)